Dag 13:

Gisteravond kwam de ubertoerist in ons naar boven. Toen Mats en Louisa nog even naar het servicegebouw liepen zagen ze twee rendieren over de camping lopen. Ze slopen naar de camper om Nanne te waarschuwen, ook hij vond het prachtig om te zien. Grappig was, dat hun Zweedse medekampeerders niet op of om keken. Het deed ons denken aan de Chinezen die bij ons in Alkmaar de kaasmarkt bezoeken en volop foto’s maken van de voor ons ondertussen irritante stadsmeeuwen. Om de Poolcirkel vandaag te willen bereiken reden we om 10.00 uur van de camping af met de TomTom ingesteld op Jokkmokk.

Geduldig naar Grodkällan.

Voor we richting Jokkmokk reden, wilden we eerst nog langs Grodkällan, het blauwste meer van Zweden. De route was gedeeltelijk over een onverharde weg, maar breed genoeg. Geduld is een schone zaak, dus heel rustig hotsten en klotsten we de camper richting het door Google aangegeven punt. Ai, drie parkeerplaatjes, allemaal vol. Sowieso te klein voor een camper van bijna 7 meter. Aan de overkant van de weg zagen we een breder stukje waar we dan wel konden staan, dachten we. Straatje keren? Appeltje eitje, Nanne kon de camper ondertussen wel en met het chauffeurs oog van Louisa deden ze dit even, ruimte zat. Dat laatste klopte wel, maar wij hielden geen rekening met het gewicht van de camper, zo’n 3500 kilo, en het grind. De weg was iets bol en dus gleed de camper iets naar achteren, toen hij, jawel al dwars op de weg stond. Het zweet stond ons in de keutelgootjes, dat snappen jullie. Het linker voorwiel slipte door en maakte een gat in de weg, waardoor het helemaal lastig werd. Met wat hout en grind onder het wiel en het besluit om dan maar niet te keren, reden we met geluk en trillende benen door. 300 meter verder was de weg een stuk breder en daar konden wel mooi staan. Lesje van de dag: de camper is géén personenauto en keer niet op smalle grindwegen, rijdt liever door tot het echt kan.

Turquoise magie in Grodkällan.

Nadat we van de schrik waren bekomen en Nanne zijn peukie had gerookt, liepen we naar een twee planken breed pad, wat ons met een lengte van 600 meter bij de blauwe bron bracht. De kleur schijnt door klein en algen te komen. Het was bijzonder om te zien, midden in een moerassig gebied is ineens een turquoise bron. Nog een tip: neem waterdichte schoenen mee, zowel Nanne en Louisa verstapten zich en haalden beide een natte voet.

Poolcirkel en zonsondergang.

Na het bezoek aan de bron en de grindweg weer terug te hebben gereden, reden we de E45 weer op richting Jokkmokk. Na een lunchpauze aan een stroomversnelling en het ontwijken van een eigenwijs rendier midden op de snelweg, kwamen we om 14.15 aan bij de Poolcirkel. Echt leuk om op ons lijstje te kunnen afvinken. We besloten om een nachtje op de Artic Circle camping te overnachten. Het was warm op de Poolcirkel, iets wat wij nooit verwacht hadden. We genoten van de zon, Louisa ging om 20.00 ‘s avonds nog even dippen in het meer. Dat moest ze doen. Denk nu niet dat het ijskoud was, welnee. Het water was bijna 20 graden. Om 23.30 was het nog steeds niet donker, zeer bijzonder om mee te maken dat het zonlicht boven de boomtoppen in de verte blijft schijnen als een gedimde lamp. Een oranje gloed dreef over het meer, het leek een sprookje. We konden niet slapen en besloten toch om naar buiten te gaan en om bijna 00.00 een plaatje te schieten van het magische kleurenpallet.

Dag 14: Natuurgeweld en Kalix.

Langzaam ontwaken en natuurschoon.

Na best wel een frisse nacht staan we veel te laat op en verdoen ons tijd kletsend met een landgenoot, boodschappen doen en niet onbelangrijk, tanken. We namen gister het besluit om toch via Storforsen waterval naar Rovaniemi te gaan. Op de heenweg naar de Poolcirkel misten we de afslag en Mats wilde toch wel erg graag het gigantische natuurgeweld zien. En dat was het. Wat een water, nog spectaculairder dan de vorige waterval: de Trappstegforsen. Mis hem dus niet als je in de buurt bent. Je kunt je auto parkeren bij het hotel daar, kan niet missen, gewoon aan de weg. Daarna bereikten we in 17.00 Kalix aan de uitmonding van de Botnische Golf, alwaar we een dure camping vonden om onze dag af te sluiten.

Nomadische Groet,

Met onze harten vol avontuur en onze geesten verrijkt door al het moois dat we hebben meegemaakt, sturen we onze nomadische groeten naar iedereen die met ons meereist op deze geweldige reis.

Nanne, Louisa en Mats